Een akoestisch gespeeld liedje is voor mij iets kleins en moois. Het voelt voor mij echt en dichtbij. Zonder de toeters en bellen hoor je pas echt de kracht van het nummer.
Bijvoorbeeld het nummer Pennyroyal Tea van Nirvana.
Het origineel klinkt zo: link
Door de raggende gitaren is niet te horen hoe goed dit nummer eigenlijk in elkaar zit.
De akoestische versie:
Wat mij dan nog extra kippenvel bezorgt is dat het de band tijdens de voorbereiding niet lukte om dit nummer lekker te spelen. Pat zong de 2e stam zo vals als een kraai en het geheel lag gewoon niet prettig in het gehoor. Tijdens de show werd ter plekke besloten dat Kurt het nummer solo zou spelen…..
Overigens is akoestisch niet altijd klein en mooi. Sommige nummers moeten gewoon HARD!